
Esta mañana mi marido se ha levantado inspirado: «los círculos de confort nos los desayunamos una mañana cualquiera a modo de dónuts».
Y tiene razón, porque cuando ya me estaba acomodando a este país y a este insólito modo de vida, nos toca hacer las maletas otra vez. Quién dijo miedo, si acaso el miedo a relajarse y estancarse de nuevo, como si nos hubiéramos fumado algo. Si desde mi bucólica isla me sentía adormecida pensando que me estaba perdiendo el mundo, siento que desde Oriente Medio me estoy perdiendo la otra cara del planeta.
Sé que la imagen que he mostrado a través de mis posts durante un año entero ha sido de aversión hacia esta sociedad. Siendo extrema como soy, no me ando con medias tintas, es cierto; he criticado y despreciado muchas cosas que he visto y he vivido. Por mucho respeto con que vista mis palabras, no puedo evitar sentir lo que siento. Acabo de leer un artículo que refleja muy bien esta sensación, y empieza con la frase «el peor daño que se le hace a una persona es darle todo». Explica, con muy pocas palabras, que impedir a alguien que se esfuerce por conseguir sus objetivos dándole todo lo que desee, es anular su yo, su identidad, su personalidad. Es privarle de su iniciativa ante la vida y dejarlos más adormecidos de lo que creía estar yo hace ahora dos años. Y como cada uno lee entre líneas lo que quiere, he visto en este artículo un fiel reflejo del sistema que Catar ha impuesto entre los suyos, impedir que desarrollen sus cualidades para así manejarlos a su antojo. Por supuesto, y como siempre, la generalidad no incluye las excepciones.
Pero como decía dos párrafos más arriba, el mundo tiene dos caras, incluso este país las tiene.
Lo cuento todo en el blog, me desnudo todas las semanas: a mí Catar me ha cambiado la vida, soy otra persona, mucho más rica en bienes que no son tangibles. Y por ello voy a estar eternamente agradecida. Entre otras cosas, por haber conocido a gente maravillosa y generosa, ese bien tan escaso. Y entre esa gente, OMG, ¡¡¡la mujer de un piloto!!!!! Sí, Sandra, tú que contagias a todos con tu energía y tu sentido del humor. Bromas a parte, el mundo del expatriado ha cambiado mi concepto de una sociedad que creía vacía de valores. La ayuda desinteresada de Celeste, Willy, Joan, Jorge, Sergio, Raúl, Sherley, Gabriel, Flora, Fernanda y otros tantos que, sin conocernos algunos, hacéis todos los días la vida más fácil y un poquito más alegre sin esperar nada a cambio.
Menos mal que no le hice caso a la que me dijo: “queda con mucha gente y así no pensarás”, porque ir a mi aire me ha servido para darle mucho al coco y, de paso, un vuelco a mi vida.
Como me decía una de esas joyas que he conocido aquí, Toni: «acabo el día con los ojos llenos de cosas nuevas, que me sorprenden y me hacen pensar, y creo que has hecho bien en ir a tu rollo, al final cada uno tiene que encontrar su hueco y cada uno tiene sus modalidades y sus tiempos. Yo también prefiero ir a mi aire, soy muy independiente y muy curiosa y necesito explorar en soledad. Cada experiencia en el extranjero es tan enriquecedora, te abre los ojos y la mente, potencia la paciencia y la tolerancia. Te hace ver como todo es relativo». Y entonces nos reímos recordando los ridículos atascos que sufríamos en Palma. Porque sí, de pronto todo es relativo.
Esas son las cosas que envidio de la gente nueva que llega, todo les impresiona. Por eso empecé a escribir, por higiene mental primero, para poder plasmar todo lo que me había impactado al terminar al día, y ahora por la satisfacción de conocer gente y, sobretodo, compartir experiencias, emociones y preocupaciones varias. Qué hubiera hecho sin los comentarios de la hilarante Michela, o las buenas palabras de ánimos de tantos otros compatriotas. Sois tantos, que aunque quisiera enumeraros unos a uno fallaría olvidándome de alguien. Así que gracias por estar ahí.
Como escribió el historiador René Huyghe: «El arte es uno de los pocos medios de que dispone un individuo para hacer perceptible a los otros lo que le diferencia de ellos: el mundo de los sueños o de las obsesiones. Entonces aparece lo que parecía inexpresable: el secreto de cada uno». Para mí, la escritura es una salida espontánea de mi mundo interior. Cada uno se expresa como quiere o como puede, pero lo realmente importante es tener la actitud y la iniciativa para hacerlo, de una manera u otra. Nosotros elegimos: ser los artistas o los espectadores de nuestra propia existencia. Porque, como dice Albert Espinosa, los miedos son dudas no resueltas.
Por ello ahora me toca dar otro pasito más cual Don Quijote junto a su fiel escudero (aunque este comentario me ha costado una rencilla familiar antes de ser publicado, porque me jura fidelidad, sí, pero que de escudero nada).
Mejor diré que Bonnie&Clyde vuelven a la acción.
Porque nunca fue tan cierta la frase taoísta que me regaló mi buena amiga Raquel, el cambio es la única constante.
Desde Qatar, Indonesia, o desde el fin del mundo no dejes de compartir tus refelxiones y pensamientos, porque a traves de ti y tus palabras, me abres el mundo. Me permites descubrir una parte de mundo y experiencias q me estoy perdiendo, porque no se puede estar en todos sitios….a ver cuando alguien inventa la maquina de la ubicuidad!!! Buen viaje amigos. Un beso enorme
Patri, primera parada: «Isleño» (no comment).
Segunda parada: mientras sigamos en racha, yo no me bajo de la ola, esto es demasiado emocionante como para abandonar.
Pocas palabras me quedan para agradecer tu apoyo, tus palabras y tu cariño (ya ves que hoy estoy en plan ñoña). Sólo espero seguir entreteniendo tus mañanas de jueves y no decepcionarte.
Un beso y hasta pronto 😉
Gracias a ti por desnudarte cada semana regalándonos tus historias, tus palabras, tus pensamientos… Ese poquito de ti. Buena suerte en vuestra nueva aventura, aunque como tú misma dices, no la necesitáis 🙂 Me alegro muchísimo de haberte conocido y hey! See you around the world and keep in touch!! Xxx
Hey, pues que no sea una despedida!!!!
Nos conocimos virtualmente en Singapur, y de ahí al face to face en Doha, ¿quién sabe si compartimos otro destino???
Como dice la canción que me han dejado prestada para poner música a este post de hoy: «nada desaparece, todo se transforma»
Un beso a ti y a tu familia, y cómo no, ENJOY next destination!!!!!
Laura.
Laura cariño felicidades pq siempre las cosas pasan por que algo mejor te espera. En Qatar ya habías exprimido todo el jugo q te podía dar y necesitas otra aventura . Muchas gracias por todo lo que nos has regalado con tus blogs. Gracias por hacer que me guste leer y sobre todo por ser como eres.
Te seguiré allí donde estés y eso sí: Nos veremos en España
…… Besos……
Ayyyyy mi Mary!!!!!!
Pero si es que sin ti esta ciudad ya no tiene jugo que exprimir, ni alegría ni nada de nada… Si todos los días que paso por Al Corniche y veo los Dhows iluminados navegando por la bahía pienso en tu super fiesta, ahhhhhh qué días tan felices…
Pero seguro que allá donde nos toque vivir nos irá bien, ya nos conoces, never give up, adaptándonos a todo.
Prometo no para de escribir si me sigues leyendo. Y sí, me debes un Ribera y algunas que otras viandas (mientras nos atusamos el pelo, claro).
Un beso y hasta pronto xx
Laura, desde España te sigo (aún no me he mudado a Qatar), y os deseo lo mejor en vuestro nuevo destino. Me encanta la frase con la que se despierta tu marido una mañana cualquiera: «los círculos de confort nos los desayunamos una mañana cualquiera a modo de dónuts» porque además tiene razón.
Aunque imagino que la sensación del cambio ahora mismo ya no es tan intensa como cuando decidisteis moveros a Qatar; y lo digo porque ya habeis vivido esta situación y la primera vez que uno se enfrenta a lo TOTALMENTE desconocido provocará más miedo. Ahora, ya sois veteranos en este mundo de expats y de salida de la zona de confort again.
Por supuesto, cada jueves esperando a una nueva entrada en tu blog.
Daniel,
Mi marido es… bueno, no le gusta que hable mucho de él, pero sin él no emprendería estas aventuras. Somos un equipo y juntos sumamos: energía, valor y tesón. Digamos que yo soy la parte emocional y él la racional ¡Y además es un friki que me hace reír!!!
Si te parece, emplazamos todo esto que me planteas de la «primera vez» para un próximo blog, porque hay mucho que explicar, y te sorprenderás, ya verás. Sólo te adelanto que puede que esta decisión haya sido mucho más difícil que la anterior, pero ya te explicaré por qué. En la ecuación hay muchas variables y emociones.
Así que lo dicho, mejor lo escribo, me vendrá muy bien sacarlo fuera 😉
Saludos.
Laura.
Este post suena a despedida, espero que continúes «… desde otro lugar»
¿Despedida? Aquí la única despedida va a ser la IP de mi ordenador (Gabi no lo pilla, dice que no soy graciosa, y eso que el friki es él…)
Como si me diera penita que te vayas, pero si tampoco te conozco más que por la web!!!!. Podemos seguir aprendiendo juntos a 10, 100, o 1000 km. Es una de las cosas buenas que tiene la aldea global.
No dejes de publicar, sigue haciéndolo en la pagina de Qatar (es un ruego, evidentemente) pues me encanta lo que escribes (y no debo ser el único) tanto o más que cómo lo escribes.
Te queda todo para aprender, como a todos. Lo bueno es saberlo. Irás con cuidado, sin que la prudencia corte tus alas, y lo probarás todo. Qué bueno es saberse libre!!!!!
«Quan surts per fer el viatge cap a Ítaca,
has de pregar que el camí sigui llarg,
ple d’aventures, ple de coneixences…»
Juan, gracias por recordarme Itaca, justo ayer lo volví a leer. Ya me quedo sin palabras de agradecimiento. Creo que lo mejor será seguir escribiendo, motivada como estoy después de vuestras demostraciones de cariño. Si a los administradores del grupo no les importa, seguiré publicando. Por supuesto, sabes que puedes suscribirte (pestaña superior derecha) para ser el primero en recibir el post de los jueves.
Y me has recordado a Sócrates «Te queda todo para aprender, como a todos. Lo bueno es saberlo», tan contento cuando salió de Delfos reconociendo que no sabía nada, feliz por todo lo que le quedaba por aprender 😉
Pues así me siento también yo esta mañana.
Muchas gracias y seguimos aquí xx
Buena suerte Laura en tu nueva aventura y no dejes de escribir somos muchos mas de los que tu crees a los que nos gusta leerte. Nosotros seguiremos nuestra aventura aqui hasta que la fortuna quiera. Te deseamos lo mejor y que la sigiuiente parada te siga inspirando.
Muchas gracias Pilar, tú me acabas de inspirar para el próximo post, espero que te guste 😉
Y mucha suerte a ti también, aunque ya sabes, ve a por ella mejor, ¡llegarás antes!
No me canso de decir que mientras el mundo siga sorprendiéndome, aquí estaré para contarlo, ¡de lo contrario estaré muerta!
Un beso.
Laura.
SISTER AND BROTHER IN LAW ;)!!!
Muchísima suerte en vuestra nueva aventura… seguro la disfrutáis a tope y le sacáis el máximo partido en todos los aspectos !!!!
Como dice el resto de seguidores Sis, no dejes de escribir y de transmitir a través de una pantalla de ordenador, todo lo que ves, oyes y sientes….. aunque para esto tengas que hacer alguna que otra crítica. No problem !!! a veces son necesarias y mas si son constructivas.
Un besazo enorme pareja y cuando os apetezca una paellita, ya sabeis donde estamos.
A «comeros» el MUNDO y a disfrutar. Good luck !!!!
Ayyyy my Dear Dian Fossey!!!!
No podías faltar tú, qué alegría me das 😉
Ves preparando las maletas, que a esta penúltima aventura querrás apuntarte… Ya me conoces, mi curiosidad no tiene límites, ahí estaré dando guerra y poniendo a cada cual en su sitio. Sé que no todos pensamos igual, pero siempre hay que pensar en positivo, porque para cargarse el planeta ya hay muchos bobos.
Un besazo y ¡no descartes una paella este verano!!!!!
Cosmic!!! El cambio es la única constante 😉 y me dejas intrigadisima… Pero ya nos lo desvelaras cuando consideres, seguro que os ira genial allá donde vayáis!!! Y como te dicen por aquí, no dejes de escribir. Desde ya me declaro fan de tus retratos. Cosmic kisses.
Ahhh Rachel, quería agradecerte esta maravillosa frase que me regalaste. La tengo escrita en un post-it aquí junto a la pantalla del ordenador desde entonces.
Creo que lo suyo será hacer un capicúa ¿recuerdas la última vez que nos vimos? Podríamos repetir, así te cuento en persona las novedades.
Mira tu agenda y avisamos a nuestra compinche 😉
Bunch of cosmic kisses!!!!
Siiiii aunque me temo que deberemos acoplarnos a tu agenda! Lo hablamos en privado!
Keep in touch! 😉
Moltes gracies guapissima per deixar-nos compartir aquesta etapa amb vosaltres!!
Ha estat un plaer coneixe-us i haver pogut riure tant amb les anécdotes d’uns i altres,cada vegada que quedem torno amb mes arrugues!! jajaja
No et preocupis que intentarem visitar-vos allà on estigueu, el vostre proper «donut» molarà molt ;).
Un abraçada!
Sí que hem rigut juntes, sí, i molt!!!!
Estic segura que ens retrobarem aviat, i els donuts, de dos en dos!!!!
Un petó molt gran parella 😉